Bankacılık Kanunu, Türkiye'de bankacılık faaliyetlerini düzenleyen bir kanundur. Kanun, 19 Ekim 2005 tarihinde Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından kabul edilmiş ve 22 Ekim 2005 tarihinde Resmî Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe girmiştir.
Bankacılık Kanunu'nun amacı, finansal piyasalarda güven ve istikrarın sağlanmasına, kredi sisteminin etkin bir şekilde çalışmasına, tasarruf sahiplerinin hak ve menfaatlerinin korunmasına ilişkin usûl ve esasları düzenlemektir.
Bankacılık Kanunu, Türkiye'de faaliyet gösteren tüm bankalar için zorunludur. Bankacılık Kanunu kapsamındaki bankalar şunlardır:
Ticari bankalar
Katılım bankaları
Faizsiz finansman şirketleri
Kıyı bankacılığı yapan bankalar
Bankacılık Kanunu, bankacılık faaliyetlerinin sağlıklı ve sürdürülebilir bir şekilde yürütülmesini sağlamak için çeşitli hükümler içermektedir. Bu hükümler, bankacılık faaliyetlerinin kuruluş, faaliyet, denetim ve sona erme aşamalarını kapsamaktadır.
Bankacılık Kanunu'nun temel hükümleri şunlardır:
Bankaların kuruluş ve faaliyet esasları
Bankacılık faaliyetlerinin denetimi
Bankacılık faaliyetlerinin sona ermesi
Bankacılık Kanunu'nun ihlali halinde, Kanunun ilgili hükümlerine göre idari para cezası veya hapis cezası uygulanabilir.
Bankacılık Kanunu'nun önemli hükümlerinden bazıları şunlardır:
Bankaların kuruluş izni, Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Kurumu (BDDK) tarafından verilir.
Bankalar, BDDK'nın belirlediği şartlara uygun olarak faaliyet göstermelidir.
Bankalar, BDDK tarafından denetlenir.
Bankalar, mali açıdan sağlıklı olmalıdır.
Bankalar, tasarruf sahiplerinin hak ve menfaatlerini korumalıdır.
Bankacılık Kanunu, Türkiye'de bankacılık faaliyetlerinin düzenlenmesinde önemli bir rol oynamaktadır. Kanun, bankacılık faaliyetlerinin sağlıklı ve sürdürülebilir bir şekilde yürütülmesini sağlamaya yöneliktir.
0 Comments